10 jaar geleden ontving Stichting AK uit handen van burgemeester Karssen de sleutels van een afgedankte brandweerwagen, in brandweertermen een TAS (tankautospuit) die na 19 jaar trouwe dienst in Vlaardingen en Maassluis plaats moest maken voor een nieuwe.

Het was Stichting AK bekend dat er in zusterstad Beregszász (Beregovo) in West-Oekraïne grote behoefte was aan goed brandweermaterieel. Het Oekraïense brandweerkorps dat een gebied moet bestrijken zo groot als het Westland, was in het bezit van enkele zwaar verouderde brandspuiten die in lang vervlogen tijden nog dienst hadden gedaan in het leger. In Maassluis rekenen wij in minuten als het gaat over aanrijtijden, maar bij branden buiten de stad Beregszász komt het regelmatig voor dat het huis al afgebrand is voordat de brandweer arriveert. Daarbij komt dat er op veel plaatsen een gebrek aan bluswater is door de afwezigheid van open water, een waterleiding of brandkranen.

Burgemeester Karssen kreeg het voor elkaar dat het afdankertje niet naar de sloop ging of naar de handel, maar naar Stichting AK die wel raad wist met dit cadeau. Enkele Maassluise vrijwillige brandweermannen, vergezeld door bestuursleden van Stichting AK, reden begin december 2006 de wagen naar de Oekraïense grens. Wie denkt dat de TAS daar met open armen werd ontvangen heeft het mis. Ondanks een indrukwekkend pak documenten, inclusief vergunningen en stempels van Oekraïense ministeries, staken de douanebeambten er een stokje voor. De wagen moest op het douaneterrein blijven staan omdat deze ouder was dan het maximum van acht jaar. Dat was even slikken…! Het gezelschap mocht wel de grens passeren en kreeg onderdak bij de partnerorganisatie van Stichting AK op slechts 5 km van de grens.

’s Avonds en de volgende dag werd koortsachtig overleg gevoerd met de advocaat van de gemeente Beregszász en werd er zelfs gebeld met de secretaresse van de ministerraad die op die dag bijeen kwam. Ook president Joesjtsjenko bemoeide zich ermee. Deze hakte de knoop door en zei dat de rechter maar moest beslissen.

Intussen kregen de Maassluise brandweerlieden toestemming om hun Oekraïense collega’s op het douaneterrein in te wijden in de geheimen van een in hun ogen hypermodern blusvoertuig. Hier bevond zich n.l. een blusvijver waardoor er voldoende bluswater was om de mannen naar hartelust te laten oefenen in het werken met hogedrukspuiten.

Enkele dagen later, toen de Maassluizers weer thuis waren, hoorden zij dat de gemeente Beregszász een kort geding tegen de staat had aangespannen dat nog vóór de kerst zou dienen. Gelukkig viel de beslissing van de rechtbank uit in het voordeel van de gemeente, waardoor kort voor Oudjaar de TAS kon worden overgedragen aan het korps en direct in gebruik kon worden genomen.

Sindsdien is er nog regelmatig contact tussen Stichting AK en het brandweerkorps via de partnerorganisatie van Stichting AK. Hierdoor blijft het bestuur op de hoogte van het wel en wee van het korps. De Maassluise TAS is het troetelkind van de brandweerlieden en wordt door hen zelf onderhouden. De wagen ziet nooit een garage, want die is onbetaalbaar. Men is gewend om alle onderhoud en reparaties zelf uit te voeren. Enkele keren werd een beroep gedaan op Stichting AK als er een onderdeel of een band van de oude Volvo FL 6 moest worden vervangen. Onderdelen zijn ter plaatse niet verkrijgbaar, maar in Nederland nog wel. Daar viel ook meestal wel een financiële mouw aan te passen.

Totdat AK-bestuursleden tijdens een bezoek aan het brandweerkorps erop werden gewezen dat de hogedrukpomp van het voertuig, het hart van de blusinstallatie, wel heel erg lekte. Het water gutste onder de wagen uit. Tot groot verdriet van de brandweerlieden was de TAS dan ook niet meer inzetbaar.

In eerste instantie werd gevreesd dat dit het einde was van de TAS, want herstel van de pomp zou vrijwel zeker veel geld kosten. Na overleg met de fabrikant in Oostenrijk werd besloten om de pomp in zijn geheel uit de wagen te halen en deze met een bestelwagen naar een werkplaats voor blusvoertuigen in Hongarije te vervoeren voor onderzoek en een prijsopgave. Op dat moment wisten wij nog niet hoe hoog de rekening zou uitvallen en of wij het wel konden betalen. Het zoeken naar onderdelen kostte heel wat tijd, waardoor pas na enkele maanden wachten een prijsopgave op tafel kwam. Die prijs viel niet mee, maar ook niet tegen, want alsof het zo moest zijn had Stichting AK intussen een genereuze donatie ontvangen die naar eigen inzicht mocht worden besteed. De gift bleek ruim voldoende om de reparatienota te kunnen voldoen! De Maassluise redder in nood was opnieuw klaar voor de toekomst!

Twee dagen nadat de pomp weer was ingebouwd, brak er buiten de stad een grote brand uit, waarbij de TAS weer zijn diensten mocht bewijzen. Er was veel schade, maar gelukkig geen slachtoffers. Opmerkelijk was, dat in de maanden waarin de wagen op non-actief stond, er geen grote incidenten waren!