Vandaag is het 24 maart.

Deze ellendige situatie duurt nu bijna een maand. Wanneer zal er een einde aan komen? Niemand die het weet.

Naast de oorlogsbeelden ervaren we de gevolgen uit de eerste hand, met dagelijks luchtalarmen die op ieders zenuwen werken en ons bezorgd, bang en wanhopig maken. Om nog maar te zwijgen van de lege schappen in de winkels, de medicijnen die niet meer in voorraad zijn bij de apotheken, of de aanhoudende prijsstijgingen. De algehele mobilisatie zorgde voor een nieuwe golf van dienstplichtigen die nu bijna allemaal vertrokken zijn. Het Diaconaal Centrum heeft het zwaar om haar werk goed te kunnen doen. Enkele medewerkers zijn opgeroepen voor militaire dienst. De overige mannelijke medewerkers staan onder druk, want door de staat van beleg in het hele land kan niemand hun veiligheid garanderen.

Ondanks deze problemen kunnen we dankbaar zijn dat er nog vrede is in Transkarpatië, dat onze huizen niet zijn verwoest en dat we vrij in onze straten kunnen lopen.

Laten we hopen dat het zo zal blijven. Intussen doen we ons werk, erop vertrouwend dat God gebroken mensen nabij is en redt wie zwaar wordt getroffen (Psalm 34:19)

Erika Kovács