De Russische militaire agressie in Oekraïne duurt alweer langer dan 80 dagen. De aanvankelijke overrompeling en schok zijn weggeëbd, maar de onzekerheid over morgen blijft. Zeker door de algemene overtuiging dat Transkarpatië gevrijwaard zou blijven van beschietingen en aanvallen. Helaas gebeurde het toch. Het treinstation van Volovec in de Karpaten werd getroffen door een raketaanval. We danken God dat dit het enige incident was tot nu toe.

De situatie in onze regio is nog niet veel gewijzigd. Het aantal vluchtelingen is wel iets verminderd. Zij die terugkeren naar hun woonplaats, meestal Kiev, worden vervangen door vluchtelingen uit andere gebieden in Oost-Oekraïne. Velen van de mensen die naar ons toe kwamen voor hulp zeiden dat zij van plan waren langere tijd te blijven omdat ze geen plek hadden om naar terug te keren.

Na 2 maanden is het gezin dat in het crisiscentrum verbleef (Maria en haar 2 kinderen) vandaag weer vertrokken naar Kiev. Aanvankelijk was Maria’s 90-jarige moeder er ook bij, maar zij overleed onlangs. Hierbij het briefje dat een dankbare Maria achterliet:

“Mijn hele leven zal ik God danken dat hij me een ontmoeting heeft gegeven met Marika, Béla en de geweldige Erika (de leiding van het Diaconaal Centrum). Het was voor hen dat ik de straat op ging op zoek naar hulp en ze liepen me niet voorbij, maar openden de deuren van hun prachtige centrum. Deze ontmoeting zette ons leven op zijn kop! Een diepe buiging voor jullie! Moge God jullie en je familie beschermen, een vredige hemel boven je hoofd geven, een goede gezondheid en kracht voor goede daden! Dit is zo’n belangrijke pagina in ons leven!  Maria.”

Een ander gezin dat in één van de gastenkamers verbleef, heeft in het afgelopen weekend bezoek gehad van hun man en vader. Gisteren vertrok hij weer naar Kiev om zijn plicht te vervullen. Momenteel zijn er geen nieuwe aanmeldingen, maar we weten niet wat de dag van morgen zal brengen.

Het Diaconaal Centrum gaat gewoon door met het werk dat we tot nu toe hebben gedaan: de opvang en verzorging van ontheemden. We zijn dankbaar dat we nog steeds in de gelegenheid zijn om iedereen te helpen die een beroep op ons doet. Dankzij de vele hulp die we krijgen uit het buitenland, zijn we in staat om niet alleen in onze regio en in de provincie te helpen, want in de afgelopen week hebben we weer 2 truckladingen met ca. 30 ton goederen naar Charkiv gestuurd, specifiek bestemd voor kindertehuizen en tehuizen voor ouderen.

Ook blijven we doorgaan met de ondersteuning van de ons toegewezen kleuterscholen en het gymnasium, waar vluchtelingen zijn gehuisvest. We voorzien hen elke dag van vers brood uit onze bakkerij en danken God dat dankzij een donatie van Hongarije we kunnen helpen met nieuwe aardappelen, groenten en appelen. Uit betrouwbare bron hebben we vernomen dat het aantal vluchtelingen niet significant zal wijzigen, omdat de plekken van degenen die weer naar huis terugkeren zullen worden ingenomen door anderen.

Helaas wordt ons dagelijks werk overschaduwd door de oorlogssituatie. Onze mannelijke medewerkers die gemobiliseerd zijn en een ontheffing hebben van het lokaal militair gezag, zijn nog niet veilig, evenals onze mannen en zonen. Een nieuwe mobilisatie wordt verwacht omdat de huidige op 24 mei afloopt.

Een ander probleem waar we mee te maken hebben is het tekort aan brandstof. Bij de benzinestations staan lange rijen auto’s, vooral als er een tankwagen wordt gesignaleerd, maar dan nog kan er per auto slechts 5 tot 20 liter worden getankt.

Dit is de situatie van vandaag. We zijn dankbaar dat we tot nu toe relatief veilig waren en bidden voor vrede in Transkarpatië en Oekraïne. We vertrouwen erop dat er zo spoedig mogelijk een oplossing komt, maar in de tussentijd doen we ons best om het leven voor hen, die niet zo fortuinlijk waren als wij, zo aangenaam mogelijk te maken.

Erika Kovács